Soms komt het voor dat wij het initiatief in ons leven verliezen. Wij zijn dan zogezegd niet meer de schrijver van ons eigen levensverhaal. We worden gedwongen om mee te gaan met de ander zonder dat wij daadwerkelijk zelf nog wat kunnen toevoegen. Het liefst willen wij dat voorkomen. Maar hoe draaien wij dat om? Om daar een beetje inzicht in te krijgen beschrijf ik de vier stappen die wij eigenlijk in heel veel verschillende toepassingen kunnen toepassen. Of het nu een martial art is, of een conflict op de werkvloer. De volgende 4 principes in de Krijgskunst zijn breed toepasbaar in ons dagelijks leven.
Uitnodigen
In de ideale situatie beginnen wij met een uitnodiging, om de uitnodiging goed vorm te kunnen geven. Weten wij wat wij willen, waar wij staan en wat ons plan is. We staan open voor degene naar wie wij de uitnodiging sturen, maar het is op een moment dat ons schikt en op een plek waar wij comfortabel zijn.
Meebewegen
De persoon met wie wij onze interactie aangaan heeft ook wat te vertellen. Wij zijn bereid hierna te luisteren en bewegen mee zodat degene zijn/haar verhaal volledig kwijt kan. Bij het meebewegen moeten wij opletten dat wij niet onszelf weggeven. Behoud jouw eigen kracht, jij beweegt mee maar bewaakt jouw grenzen. Zeg niet klakkeloos ja of nee, maar laat de persoon vertellen wat hij/zij meebrengt. Met meebewegen breng jij jouzelf uit de lijn, en kom jij naast de persoon te staan. Jij kijkt samen naar de interactie.
Richting geven
Hierin voegen wij toe waar wij heen willen. We voegen onze richting toe, soms komt het niet exact uit waar wij heen willen. Maar als wij de eerste 2 stappen oprecht gedaan hebben is mijn ervaring dat ik vaak uitkom waar ik comfortabel ben. Wees niet te vlug met richting geven. Dan ben jij jouw eigen zin aan het doordrukken, dan sta jij niet meer open voor wat degene te vertellen heeft. Hiermee doe jij afbreuk aan wat iemand meeneemt. Er is een reden waarom hij/zij met jou een interactie aangaat. Het is van belang om dat duidelijk te hebben. Het is voor goed richting geven ook erg belangrijk wat jij wil. Wat is het minimale wat jij uit de interactie wil halen en wat is het maximale?
Loslaten
Aan het einde van het richting geven komt het loslaten, hiermee gaat ieder zijn eigen pad. De interactie is klaar. Loslaten wil niet zeggen dat jij de ander nooit meer hoeft te zien, of dat het klaar is. Loslaten wil zeggen dat jullie niet meer aan elkaar vastzitten. Ieder kan weer verder in zijn/haar richting.
Als wij de eerste 3 stappen goed doorlopen dan is het loslaten geen probleem. Maar in de praktijk missen wij de uitnodiging nog wel eens. Dat betekent dat wij ons moeten herpakken. Wij moeten herstellen. Ik doe dat vaak door een stukje mee te bewegen maar zorgen dat mijn positie zo wordt dat ik comfortabel ben en weet waar de volgende stap van de ander zou zijn. Stel dat ik een uitnodiging heb voor een functioneringsgesprek zou ik nooit recht tegenover mijn leidinggevende gaan zitten. Want wij moeten het samendoen en tegenover elkaar roept bij veel mensen al een vechtmodus op. Dan luister ik wat er te vertellen valt, meebewegen dus, dan vertel ik wat ik graag zou willen (richting geven), en dan sluiten wij het gesprek af (loslaten).
Deze vier principes staan aan de basis van zoveel momenten in ons leven, en het werkelijk meester zijn van dit is een vele jaren project. Elke dag biedt zoveel mogelijkheden om dit te oefenen. Ik hoor graag van jou, of jij de principes kunt herkennen en toepassen. Kijk eens naar momenten in jouw leven waar het goed ging, en wat bracht het jou. Kijk ook eens naar momenten waar het minder ging, bleef je in 1 modus hangen en wat bracht het jou toen?
Ik hoor graag van jou!
