Het lijkt altijd onbeduidend, wij vertellen elkaar iets delen onze kennis. Zodat wij samen kunnen groeien. Maar soms moeten wij ook stil staan bij de bron. Waar komt dat wat wij delen weg, en hoe ver zijn wij van de bron af? Een van mijn leraren Mikhail, zegt altijd “Drink zo dicht mogelijk bij de bron” Wat hiermee bedoeld is dat het dan nog erg zuiver is. Tuurlijk maken wij ons dingen eigen en voegen wij onze eigen dingen toe. Dat is niet erg. Volgens mij hoort dat inderdaad zo, maar daarin schuilt een enorm gevaar.
Nog een uitspraak van Mikhail, die ik erg mooi vind: “Soms wordt iemand zo volwassen dat hij denkt dat hij zichzelf heeft gebaard.” Als men dit zo hoort is het een 1 oogopslag duidelijk dat, dat onmogelijk is. Wij hebben altijd een oorsprong, een punt waar het begonnen is. Wat jij eigen maakt en toevoegt is belangrijk, maar jouw oorsprong ook. Zonder die bron was jij nooit op het pad gekomen waar jij nu op bent.
Voor sommige mensen is er dan een angst, dat er consequenties zijn als zij hun bronnen noemen. Wellicht gaat iemand daar dan rechtstreeks heen en niet meer bij jou. Ik herken die angst wel, hier liep ik eerder ook wel eens tegenaan. Tot ik mij realiseerde dat als ik die angst heb, ik dat gebied waarover ik die angst heb nog niet volledig eigen heb gemaakt. Dat inzicht heeft mij veel gegeven, het leert mij dat het nooit klaar is. Dat er altijd nog wat te ontdekken en te leren valt. Dat met alles wat ik weet, en kan delen er nog veel meer is dat ik niet weet en dat ik alleen maar kan groeien.
Als ik bang ben dat iemand naar de bron gaat, dan ben ik datgene nog niet genoeg eigen om het te delen. Ofwel het geeft mij een reden om nog verder te groeien. Ik zou zelfs aan die persoon kunnen vragen of ik mee mag. Want ook ik ben graag dichtbij de bron, want ook ik kan daar weer groeien.
De enige reden om jouw bron niet te delen, is omdat jouw bron daar zelf geen behoefte aan heeft. Maar dat neemt niet weg, dat jij dan nog steeds aan kan geven, dat jij ook alleen maar deelt wat jou geleerd is. Daarmee erken jij nog steeds jouw bron, en als jij echt iets hebt wat van jou is, kun jij dat specifiek benoemen. Maar ik zie vaak dat mijn kennis zich verweeft met de bron, omdat uiteindelijk de bron de basis is. De basis veranderd niet, en kan alleen maar groeien. Omdat wij allemaal iets toevoegen en samen willen groeien.
De inspiratie van deze blog kwam door een coaching die ik vandaag had. Ik realiseerde mij dat ik het erg belangrijk vindt om te delen, maar ook belangrijk vind om aan te geven wat de oorsprong is. Zoals Einstein zei: “Ik sta hier op de schouders van reuzen.” Zo ervaar ik dat dagelijks en ik mijn leraren en vrienden nog dagelijks dankbaar voor al hun wijsheden. Het lijstje wordt te lang als ik ze allemaal opnoem, maar dank jullie wel voor alles.
